Toen ik bouwkunde studeerde in Eindhoven kon ik pas lid worden van een studentenvereniging indien ik me met mijn jaargenoten aan het einde van de ontgroeningsweek wist in te vechten in de sociëteit. Dat invechten zag eruit als wat de rugbyspelers op dit prachtige schilderij van Pyke Koch doen. Je slaat je armen om je teamgenoten, buigt voorover, gooit je tegen het andere team aan en begint te duwen en te sjorren.
Ik kan me die avond helemaal op het einde van de week nog levendig voorstellen. We hadden op de middag ervoor nog ‘les’ gehad hoe je dat invechten precies doet. Veel duwen dus, mensen aan de revers van hun jasje of trui vastpakken, hard schreeuwen. We fietsten vervolgens met alle eerstejaars in colonne naar de sociëteit. Die was gevestigd in een lelijk betonnen gebouw tegenover de universiteit, dat niet voor niets ‘de Bunker’ werd genoemd. De sociëteitszaal was op de eerste verdieping, we dienden ons dus al schreeuwend en duwend een trap naar boven te nemen, terwijl de verenigingsleden ons tegenhielden.
Wat we niet wisten, was dat we direct na het openen van de deuren helemaal werden afgespoten met de brandslang. En vervolgens, dat één middagje oefenen niet genoeg was om partij te bieden aan de duidelijk veel beter getrainde verenigingsleden. Het duurde dus uren voordat we een metertje naar binnen waren opgeschoven. En dat was vooral omdat de ouderejaars liever bier gingen drinken dan dat ze ons bleven tegenhouden.
Afijn, je kan denken dat dit allemaal heel zielig was voor ons. Maar ik vond het dus een fantastische ervaring die ik mijn leven niet meer ga vergeten. De spanning vooraf, de eendracht die je voelt wanneer je je als groep optrekt en de ontlading wanneer je dan toch eindelijk binnen staat… Het was een mooi spel.
Kunstwerk: Pyke Koch, Scrum IV, 1979
Gezien in het Centraal Museum, Utrecht, januari 2018
Vind je het leuk om meer te lezen? Laat hier je emailadres achter en ontvang wekelijks een verhaal in je inbox.
Kunstkrabbels 