Een goede vriend nodigde me uit voor een avond over de waarheid achter de val van het WTC in New York. Hij was actief binnen een organisatie die de officiële lezing van deze ramp, namelijk dat de torens instortten omdat er twee door moslimextremisten gekaapte vliegtuigen invlogen, betwijfelt. Tijdens de avond zouden we alternatief bewijs te zien krijgen. En het pleidooi horen om het onderzoek naar de toedracht te heropenen. Die vriend was echt een intellectueel en had ik hoog zitten, dus nam ik zijn uitnodiging aan en toog naar de bijeenkomst.
Wat is aantrof zal ik niet snel vergeten. In een zaaltje met ongeveer 50 mensen, vertelde een bevlogen Amerikaan een verhaal dat zó sterk was, dat je er naderhand geen andere conclusie kon trekken dat de toren niet zijn ingestort vanwege de inslag van de vliegtuigen.
Hij bouwde het zorgvuldig op, eerst vertelde hij over de andere complexen van het WTC die zonder vliegtuiginslag óók waren ingestort, vervolgens vertelde hij over hoe slopers torens gecontroleerd laten instorten met explosieven in het gebouw. Ten slotte vertelde hij dat de beelden en de getuigenverklaringen van de instorting van de Twin Towers daar verdacht veel op lijken. Tussendoor vroeg hij zijn publiek door middel van handopsteken aan te geven of ze hem geloofden of niet. En zo niet, mocht men meteen vertellen waarom dan niet.
Ik had wel meteen door dat hier een fantastische demagoog aan het werk was. De manier waarop hij zijn verhaal opbouwde, met gelikte filmpjes en animaties, en de manier waarop hij ons publiekelijk dwong om vóór of tegen zijn verhaal te zijn, waren doorzichtige trucjes. Maar tegelijk frustreerde het me dat ik zijn theorie niet met een simpele vraag onderuit kon halen. De man in de jaren dat hij dit verhaal had verteld al alle paadjes uitgelopen, hij had overal een antwoord op. De kennisongelijkheid tussen de verteller en ik als onnozele luisteraar, was simpelweg te groot.
Ik vond het een erg ongemakkelijke avond waar ik me voor het eerst bewust werd van hoe weinig ik weet en hoeveel ik op anderen moet vertrouwen om de wereld min of meer te snappen, maar ik niet weet op wie. Vroeger volgde ik mijn ouders, de dominee in de kerk of de leraren van de middelbare school. Maar wat moest ik nu met types als deze Amerikaan? Ik besefte me dat ik als leek helemaal niks weet en ik nooit meer zomaar iets van een ander moet aannemen. Ik ben inmiddels een stuk kritischer.
Kunstwerk: Jakob de Jonge, ‘As I see the towers fall’
Gezien op de afstudeerexpositie van de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten, Den Haag.
Vind je het leuk om meer te lezen? Laat hier je emailadres achter en ontvang wekelijks een verhaal in je inbox.
Kunstkrabbels 