Op een stralende voorjaardag vloog er een vogeltje tegen de grote glazen pui van onze woonkamer. Het beestje had zich waarschijnlijk door de spiegeling vergist in wat binnen en buiten is. Sowieso hebben vogeltjes geen weet van glas, denk ik.
Het vogeltje maakte een doffe klap en de kinderen renden naar het raam om het te bekijken. Ze vonden het zielig. Maar gelukkig bewoog het nog. Dus stapte mijn vriendin naar buiten om het te verzorgen. Daar kreeg ze de kans niet toe, want plots sprong ook kater Karel van onze buren ten tonele.
Normaal zit het beest met de ogen strak gericht op de deurknop te wachten tot mijn zoon het een plakje kaas geeft. Maar nu stortte het zich met beide klauwen op het vogeltje en begon het uit elkaar te trekken. Onze kinderen slaakten een gil. Mijn dochtertje zette het op een huilen. Mijn vriendin snelde al roepend naar hem toe.
Maar het was te laat. Met de vogel in zijn bek sprintte het naar de buren. We hoorden aan de andere kant van het hek nog wat gepiep en gefladder en toen werd het stil. De rest van de dag waren we in een stuk minder stralend humeur en die kat heeft een hele tijd geen kaas meer gekregen.
Kunstwerk: Pablo Picasso, Chat saissant un oiseau (1939)
Gezien in Musée Picasso Paris, december 2002
Vind je het leuk om meer te lezen? Laat hier je emailadres achter en ontvang wekelijks een verhaal in je inbox.
Kunstkrabbels 