Misschien wel het meest magische moment van kinderen krijgen is direct na de geboorte, wanneer ze nog helemaal in hun eigen wereld lijken te leven. Ze kijken zonder te zien, ze maken sierlijke, ogenschijnlijk doelloze bewegingen met hun handen. Ze lijken alleen in zichzelf te bestaan. Het lijkt me een heerlijk moment. Ik heb me vaak afgevraagd wat er toch omgaat in zo’n pasgeboren hoofdje.

Dit ‘enfant au soleil’ van de Italiaanse beeldhouwer Medardo Rosso zag ik eerst op een tentoonstelling in het Boymans en later nog eens in het Kröller Müller. Het doet me aan die geïnternaliseerde staat van baby’s denken. Het beeldje is zacht en fijn, je zou het willen aaien. Maar tegelijk wil je de serene rust ook niet verstoren.

Inmiddels zijn mijn kinderen zich helemaal bewust van hun omgeving en kunnen ze zich prima uiten. Ook heel bijzonder. Maar soms verlang ik wel eens terug naar dat moment dat ze er lijfelijk wel zijn, maar met hun geest nog ergens diep onder het oppervlak verscholen.

Kunstwerk: Medardo Rosso, Enfant au soleil, 1891-1892

Gezien in museum Kröller-Müller, Hoge Veluwe, september 2020

Vind je het leuk om meer te lezen? Laat hier je emailadres achter en ontvang wekelijks een verhaal in je inbox.