Tag: museum kröller-müller

Strobalen

Mijn allereerste jaren bracht ik door in het rijtje huizen dat nu het gehucht ‘Altena’ heet, midden in Zeeuws Vlaanderen. Dat was een mooie plek tussen de akkers, op enige afstand van het naastgelegen dorp. We kenden alle mensen in de straat en ook de boeren rondom.

Op een dag waren van een boer de koeien uitgebroken en werd de hele straat opgetrommeld om ze terug de wei in de drijven. Een andere dag werd met groot materieel en felle lampen tot diep in de nacht de aardappelen gerooid. Vanuit mijn slaapkamerraam had ik daar mooi zicht op.

Van die boeren mochten wij op het land spelen. Ik herinner me dat we verstoppertje speelden tussen het mais en riddertje op de net geoogste strobalen. Anders dan op dit schilderij van Vincent van Gogh waren dat vierkante blokken, die soms wel een meter of tien hoog werden opgestapeld, een perfect kasteel.

Het spel werd ruw verbroken door een grote intimiderende man die plotseling verscheen. Hij sommeerde ons om ogenblikkelijk van de balen af te komen, zette ons op een rijtje en begon een enorme tirade. Het bleek een boer uit een ander dorp, die de akker voor een jaar gepacht had. Wij ruïneerden zijn stro.

Ik herinner me hoe bang ik van die man was. Hij kwam steeds dichterbij en hield maar niet op. Totdat hij één van de oudste kinderen een harde klap in het gezicht gaf. De arme jongen kromp in elkaar en zijn bril brak in tweeën. Ongeveer even beduusd als ons stapte hij vervolgens weer naar achteren en liet ons gaan.

Het verhaal werd alleen maar indrukwekkender toen we thuiskwamen en mijn vader na het horen van ons verhaal direct de wijkagent belde, die meteen kwam. Ik kan nog precies voelen hoe heftig ik het vond dat er opeens een man in uniform in onze woonkamer zat. Want ik verkeerde in de veronderstelling dat die agent kwam om ons nogmaals straf te geven. Groot was de opluchting toen de agent bij het weggaan over mijn hoofd aaide en hij verklaarde dat hij die man eens goed de les ging lezen.

Kunstwerk: Vincent van Gogh, Korenschelven in de Provence, 1888

Gezien in museum Kröller-Müller, Hoge Veluwe, september 2020

Vind je het leuk om meer te lezen? Laat hier je emailadres achter en ontvang wekelijks een verhaal in je inbox.

Verwerken…
Gelukt! Je staat op de lijst.

Sainte Marie de la Mer

Ik had gemakkelijk met mijn ouders op deze plek kunnen staan. Het zou dan langs de weg zijn, aan een verdroogd lavendelveld met op de achtergrond het pittoreske dorpje Sainte-Marie-de-la-Mer. We waren dan onderweg van het strand naar onze camping. Het was een smoorhete middag halverwege juli. Onderweg stonden we even stil langs de weg voor dit uitzicht, dat Provencaalser is dan de Provence zelf. We maakten even een foto. We roken dan de geur van lavendel en we hoorden het getjilp van sprinkhanen en heel in de verte het geruis van de Middellandse zee. Die burcht-achtige kerk in het midden is het bezoeken waard: uit de twaalfde eeuw en een belangrijke plek van Mariaverering. We zouden er vast op een andere dag heen zijn gegaan, met ook een bezoek aan de markt vol lavendelzeepjes.

Ik ben nooit op deze plek geweest, maar toen ik dit schilderij van Van Gogh in het Kröller Müller zag, moest ik meteen aan die heerlijke vakanties met mijn ouders in Zuid-Frankrijk denken. En aan de talloze soortgelijke dorpjes, velden en kerkjes uit de Provence, Loire of Vendée waar ik wél foto’s van heb. Terwijl ik dit typ trekt de eerste najaarsstorm over Nederland. Het is koud en nat. Was ik maar in dit schilderij.

————————–

Kunstwerk: Vincent van Gogh, Gezicht op Saintes-Marie-de-la-Mer, 1888

Gezien in museum Kröller-Müller, Hoge Veluwe, september 2020

Vind je het leuk om meer te lezen? Laat hier je emailadres achter en ontvang wekelijks een verhaal in je inbox.

Verwerken…
Gelukt! Je staat op de lijst.

In zichzelf

Misschien wel het meest magische moment van kinderen krijgen is direct na de geboorte, wanneer ze nog helemaal in hun eigen wereld lijken te leven. Ze kijken zonder te zien, ze maken sierlijke, ogenschijnlijk doelloze bewegingen met hun handen. Ze lijken alleen in zichzelf te bestaan. Het lijkt me een heerlijk moment. Ik heb me vaak afgevraagd wat er toch omgaat in zo’n pasgeboren hoofdje.

Dit ‘enfant au soleil’ van de Italiaanse beeldhouwer Medardo Rosso zag ik eerst op een tentoonstelling in het Boymans en later nog eens in het Kröller Müller. Het doet me aan die geïnternaliseerde staat van baby’s denken. Het beeldje is zacht en fijn, je zou het willen aaien. Maar tegelijk wil je de serene rust ook niet verstoren.

Inmiddels zijn mijn kinderen zich helemaal bewust van hun omgeving en kunnen ze zich prima uiten. Ook heel bijzonder. Maar soms verlang ik wel eens terug naar dat moment dat ze er lijfelijk wel zijn, maar met hun geest nog ergens diep onder het oppervlak verscholen.

Kunstwerk: Medardo Rosso, Enfant au soleil, 1891-1892

Gezien in museum Kröller-Müller, Hoge Veluwe, september 2020

Vind je het leuk om meer te lezen? Laat hier je emailadres achter en ontvang wekelijks een verhaal in je inbox.

Verwerken…
Gelukt! Je staat op de lijst.