Toen we op een middag op vakantie aan de Franse kust terugkwamen van het strand vonden we een mysterieuze fax onder een steen voor de tent. Mijn broer had hem vanaf thuis naar onze camping gestuurd, zodat wij (mijn ouders, zus en ik) onmiddellijk op de hoogte waren van het drama dat zich had afgespeeld: Paul had zelfmoord gepleegd.

Die Paul was een kennis uit de vriendenkring van mijn zus. Hij was het laatste jaar verliefd geworden op een meisje uit die kring. De twee hadden een kortstondige relatie gehad, maar zij had het uitgemaakt. Sindsdien was hij helemaal in de war. Hij schreef drammerige brieven, hij wachtte haar op de gekste momenten op en hij overnachtte eens in haar achtertuin.

Aanvankelijk hadden we er wat lacherig over gedaan. Die arme jongen met zijn liefdesverdriet. Maar dat werd steeds minder omdat hij in die brieven ook hintte op zelfmoord. We vonden het erg vervelend dat hij dat als drukmiddel gebruikte. Vervolgens leek het alsof het de laatste weken juist wat beter met hem ging. Maar nu dit.

Hoewel ik die jongen nauwelijks kende, had zijn zelfmoord een gigantische impact op me. Met mijn ouders besprak ik hoe hij het gedaan zou hebben, want dat stond niet in de fax. Het enige dat we wisten, was dat hij gevonden was in een dorpje aan de Westerschelde. Ik maakte me de voorstelling dat hij was gaan zwemmen met stenen om zijn nek. De volgende dag zwom ik zelf in zee en stelde ik me voor hoe ik me zou voelen. Opeens was de Franse kust, waar ik tot dat moment zo van genoot, een duistere, enge plek.

Later hoorden we dat zijn zelfmoord niet in zee was. En jaren later vertelden mijn ouders dat ze spijt hadden dat we niet meteen na het bericht naar huis waren gegaan. Want echt vakantie is het daarna niet meer geworden.

————————

Kunstwerk: Vincent van Gogh, Korenveld met kraaien F779, 1890

Gezien in het Van Gogh Museum, Amsterdam, juli 1999

Vind je het leuk om meer te lezen? Laat hier je emailadres achter en ontvang wekelijks een verhaal in je inbox.