Vergeet even dat dit een matador is die direct na het stierengevecht is gefotografeerd. Want dat vechten met stieren is achtelijk en zou strafbaar moeten worden. Wat dit portret door fotograaf Rieneke Dijkstra bijzonder maakt is die stare, dus de lege blik in de ogen, die je alleen op bijzondere momenten van diepe fysieke, of soms emotionele uitputting ziet.
Toen ik studeerde woonde ik aan de finishlijn van de Marathon van Eindhoven. Ik kon de hardlopers vanuit het raam van mijn kamer zien binnenstrompelen. Ik stapte eens naar buiten om de totale uitputting van de gefinishten te bekijken. De meeste hardlopers strompelden wat rond, sommige hingen over de hekken. Ze hadden witte zoutuitslag op het gezicht. Er gingen ook mensen out. Het wekte bij mij zowel afkeer als aantrekkingskracht op. Hoe zou het toch voelen wanneer je zo diep gaat?
Inmiddels weet ik het. Ik liep al twee halve en twee hele marathons. Het was keer op keer een unieke ervaring, waarin met het verstrijken van de kilometers verder los komt van de werkelijkheid. Je richt je op de tred van je benen, de landing en afzet van je voeten. Tegelijk voel je de steeds sterker wordende pijntjes in de kuiten. Je denkt voortdurend aan je energieniveau en het aantal nog te lopen kilometers. Het is een soort geestelijke fuik waarin je steeds minder ziet en steeds meer voelt. Helemaal op het einde van de fuik ervaar je eigenlijk helemaal niets. Dat is best een fijn gevoel.
Tegenwoordig maakt de organisatie ook filmpjes van hoe marathonlopers over de streep komen, die je vervolgens thuis kan afspelen. Ik heb erg moeten lachen toen ik mijn finishrondje in het Olympisch Stadion van Amsterdam bekeek. Ik blijk ook een enorme strompelaar. Wat is het eigenlijk een belachelijke sport.
Kunstwerk: Rieneke Dijkstra, Stierenvechters, vlla Franca, Portugal (1994)
Gezien in het Groninger Museum, mei 2003
Vind je het leuk om meer te lezen? Laat hier je emailadres achter en ontvang wekelijks een verhaal in je inbox.
Kunstkrabbels 