Toen wij vijf jaar geleden ons huis kochten, kregen we er ook een tuin bij die voor de vorige eigenaren te groot was om goed te onderhouden. Het huis was omgeven door een soort oerwoud. Er waren perken vol rododendrons die metershoog waren opgeschoten, er was een bamboestruik die was uitgegroeid tot gigantische proporties en er was een beukenboom die veel te dicht tegen het huis was geplant en nu met zijn wortels op de fundering rustte. We moesten dus nogal wat snoeien en kappen om de tuin überhaupt begaanbaar te maken.
Maar de tuin had ook een paar pareltjes. Bijvoorbeeld een gigantische, winterharde bananenboom, met zijn grote bladeren, en die nu al jaren op rij kleine (niet eetbare) banaantjes geeft. En daarnaast een paar prachtige bomen, waaronder een grote es en een hoge berk. Maar de mooiste boom is de grote tulpenboom die direct naast onze woonkamer groeit. Elk voorjaar trakteert hij ons op een explosie van kleur, vergelijkbaar met deze appelboom van Charley Toorop.
Die boom moet ik elk voorjaar ook goed in de gaten houden, want zodra er knoppen in beginnen te komen, willen mijn ouders er graag takken vanaf zagen om thuis in een vaas te zetten. Op zich gun ik ze die takken wel, maar ze hebben de neiging om alleen de makkelijke takken onderaan te zagen. Onze boom heeft er een tijdje bijgestaan als een acaciaboom in de Giraffeweide van Blijdorp: kaalgeplukt tot daar waar de mens / giraffe kan reiken. Maar sinds ik elk voorjaar de lange ladder uit de schuur haal, gaat het een stuk beter.
Kunstwerk: Charley Toorop, Oude bloeiende appelboom (1949)
Gezien in Museum Kröller-Müller, september 2020
Vind je het leuk om meer te lezen? Laat hier je emailadres achter en ontvang wekelijks een verhaal in je inbox.
Kunstkrabbels 