Het was de allereerste vakantie met mijn vriendin samen. We waren tweedejaars studenten, we hadden nauwelijks geld, en we brachten onze zomervakantie door in studentenkamers van vrienden. Eerst in Amsterdam en daarna in Rotterdam. Het waren dagen zonder een echt plan. We fietsten kris-kras door alle wijken, genietend van alles dat de grote stad biedt.
Op een ochtend in Rotterdam fietsten we toevallig langs Diergaarde Blijdorp en besloten binnen te gaan. Vervolgens startte een naar mijn gevoel fantastische en eindeloze wandeling door het park. Het was perfect zomerweer, alle bomen waren groen en de perken stonden vol bloemen. We wandelden van dier naar dier, lazen alle bordjes en stonden lang te turen naar de schoonheid van alles. Ook deze uil was van de partij, met zijn bijna katachtige ogen, zijn grove verentooi en zijn ingenieuze nek waardoor hij zijn kop helemaal kan draaien.
Ik herinner me dat we de tijd vergaten en dat we terwijl we de otters bewonderden door een bewaker werden gewaarschuwd dat de dierentuin ging sluiten. Hij wandelde het hele stuk naar de ingang met ons mee, alsof hij zeker wilde zijn dat we daadwerkelijk weg gingen. Precies bij het verlaten van het park begon het te stortregenen.
Kunstwerk: Jan Mankes, Grote uil op scherm, 1913
Gezien in Museum MORE (museum voor Modern Realisme), Gorssel, juli 2018
Vind je het leuk om meer te lezen? Laat hier je emailadres achter en ontvang wekelijks een verhaal in je inbox.
Kunstkrabbels 