Tag: Piet Mondriaan

Verwondering

Ik vraag me wel eens af wat mensen in de prehistorie moeten hebben gedacht bij alle weersverschijnselen zoals onweer, regenbogen, zonsverduistering of zo’n fantastische wolk die ’s avonds opeens oranje kleurt in het licht van de ondergaande zon.

Wij moderne mensen kennen de wetenschappelijke verklaring en daarmee is ook een groot gedeelte van de magie verdwenen. Want ja, zo’n wolk is maar een concentratie damprijke lucht, die op een bepaalde manier, door de ondergaande zon, wordt aangelicht.

Maar gelukkig is er het vroege werk van Mondriaan, dat doorspekt is met verwondering over de natuur en de intensiteit van de kleuren. Want als je even zo’n wolk ziet boven het steeds duister wordende land, dan is dat gewoon magisch.

Kunstwerk: Piet Mondriaan, De rode wolk, 1907

Gezien in het Gemeentemuseum (nu Kunstmuseum) Den Haag, juli 1999

Vind je het leuk om meer te lezen? Laat hier je emailadres achter en ontvang wekelijks een verhaal in je inbox.

Verwerken…
Gelukt! Je staat op de lijst.

Toelating

Onze tekenmappen lagen op lange tafels in één van de mooiste zalen van het Haagse  kunstacademiegebouw. En wij -aspirant studenten- wachtten buiten in de hal op de toelatingscommissie, die ons één voor één naar binnen riep. Terwijl we daar zaten keken we naar de passerende ouderejaars kustacademiestudenten. Veel alternatieve types, met dreadlocks en slobberige truien. Wij groentjes zagen er nog een stuk gewoner uit.

We waren zichtbaar gespannen, omdat er ook soms huilende mensen naar buiten kwamen die net waren afgewezen, ondanks de imposante collecties schilderijen onder hun arm. Als dát niet genoeg is, wat moet de commissie dan wel denken van mijn mapje met tekenwerk? -Ik had een gedicht van Simon Vinkenoog verwerkt tot een paar klodderige schetsen in fluorkleuren. Mijn tekenleraar op school was er helemaal weg van. Ik had ook een schets gemaakt van het Colosseum in Rome, die hangt nu nog steeds in mijn woonkamer.

Pas tegen een uur of vier werd ik eindelijk opgeroepen. Het gesprek was kort. ‘We hoeven er niet veel over   praten, je bent met vlag en wimpel toegelaten’. De commissie had mijn werk al ingepakt en dus stond ik een minuut of vijf later weer buiten, met mijn tekenmap onder de arm. Ik was euforisch. Ik ben toen in mijn enthousiasme meteen naar het Gemeentemuseum (nu Kunstmuseum) gegaan. Ik kwam er vlak voor sluitingstijd aan en vroeg of ik nog even naar binnen mocht. En ik vertelde dat ik net was toegelaten tot de kunstacademie. De baliemedewerkster vierde het feestje met me mee en liet me gratis passeren. Ik liep direct naar mijn toen favoriete schilderij, dit ‘Evolutie’ van Piet Mondriaan. Het gaat over het loslaten van het aardse en het richten op het hogere.

Kunstwerk: Piet Mondriaan, Evolutie, 1910/11

Gezien in het Gemeentemuseum (nu Kunstmuseum) Den Haag, juli 1999

Vind je het leuk om meer te lezen? Laat hier je emailadres achter en ontvang wekelijks een verhaal in je inbox.

Verwerken…
Gelukt! Je staat op de lijst.

Primaire kleuren

Ik woon in een huis met dezelfde kleuren  als deze ‘Victory Boogie Woogie’ van Piet Mondriaan. Het stamt ongeveer uit dezelfde tijd en het is ontworpen door de architect Herman Haan. Het is zo’n typische moderne woning in Rietveld-stijl: blokvormig, witgepleisterd en één gevel helemaal van glas, waarvan de kozijnen geschilderd zijn in lichtgrijs, rood, geel en blauw. Die glasgevel lijkt vanwege de vlakverdeling en kleuren daadwerkelijk op een Mondriaan.

Het was geen uitgemaakte zaak dat we in dit huis gingen wonen. Het staat nèt iets te ver van het centrum van Rotterdam, het was aanvankelijk veel te duur en er waren nogal wat gebreken. Maar de advertentie van het huis bleef maar op Funda staan en we zagen de prijs langzaam zakken. We gingen toch maar eens kijken. En we waren meteen verkocht.

Van Mondriaan staat bekend dat hij die boogiewoogie ook in vierkante patronen danste. En van het bekendste huis van Rietveld wordt verteld dat de bewoners (mevrouw Schröder met haar kinderen) hun leefpatroon nogal radicaal moest aanpassen aan de nukken van het huis. Al dat glas en schuifwandjes maakte het tochtig en gehorig.

Ik denk dat ook ons huis ons dagelijkse leven stuurt. Zo had ik nergens zo veel contact met de tuin als in dit huis. Ik zie elk vogeltje voorbij wippen, elke bloem zich openen en ik heb meteen door wanneer het weer omslaat. En ook het wit en die frisse, primaire kleuren geven het huis een lichte, opgeruimde sfeer die ik in andere huizen niet voelde.

Kunstwerk: Piet Mondriaan, Victory Boogie Woogie, 1942-1944

Gezien in Gemeentemuseum (nu Kunstmuseum) Den Haag, juli 1999

Vind je het leuk om meer te lezen? Laat hier je emailadres achter en ontvang wekelijks een verhaal in je inbox.

Verwerken…
Gelukt! Je staat op de lijst.